Çünkü alınları öpülesi bu çocuklar bugüne kadar öksüz ve yetim bırakıldılar.. Kravatlıların desteğini henüz göremediler..
Batman Petrolspor karşısında görkemli bir futbol yoktu ama karelerin içine gizlenmiş kazanmak ruhu vardı. Takım ruhu yeniden canlanmış, eksildikçe çoğaldılar, çoğaldıkça kazanmayı arzuladılar.. Kaybetselerdi, futbolun adaletsizliği bir kez daha ortaya çıkacaktı.. İsimleri yazarak zikretmek istemiyorum. Ama bu çocuklar daha birçok başarıya imza atacak kapasitedeler.. Tek eksikleri arkalarında kravatlı desteğin olmayışı..
Alacaklarını hiç sorun etmeden, karşılıksız mücadele ediyor, Hataylı olmayan bu çocuklar.. 40 yıllık Hataylı gibi formasını sırılsıklam ediyor. Bir Hataylının yapamadığı özveriyi bize göstererek, yüzümüzü kızartıyorlar. Ama pişkin olduğumuz için anlamıyoruz ki, bu fedakarlığı, daha doğrusu anlamazlığa vuruyoruz. Maç 0-0 gol gecikiyor, üstelik sahada 10 kişi kalmışlar.. Utanmaz bir adam kalkıyor tribünden avazı çıktığı kadar bağırıyor; “Oynayın laaannn!” Profesyonelliğin gereği ne o tarafa bakıyor, ne de kulağını veriyor, işine bakıyor..
O formasını karşılıksız ve meteliksiz giyerken, utanmaz adam belki de bedava girdiği maçta futbolcuya dil uzatacak kadar söz sahibi oluyor. Gol geldiğinde ise saklanacak yer arıyor.. Çifte standartın yaşandığı bir dönemde; Rakipleriyle eş değerde değil.. En az destek alan takım sıralamasında birinci sırada.. Rakipleri iki kolla mücadele ederken, tek kollu kahraman gibi mücadelesini tek başına sürdürüyor.. Yürekleri birleşince sınır tanımıyor.. 40 dakika 10 kişi oynayan takım, rakibe baskı yapıyor. Sonunda dayanamadı, Batman Petrolspor’un teknik adamı; “Biz mi 10 kişiyiz onlar mı?” Kazanma ruhu ön plana çıkınca, engeller aşılıyor..
Bu istek ve arzu bizi nereye götürür bilmiyorum ama bu çocukların emeklerine saygı gösterilmesini istiyorum.. Çünkü alınları öpülesi bu çocuklar bugüne kadar öksüz ve yetim bırakıldılar.. Kravatlıların desteğini henüz göremediler..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder